Karta Wiary i Światła

Ruch Wiara i Światło zrodził się podczas pielgrzymki do Lourdes w 1971 roku. Pielgrzymka
ta miała dopomóc osobom zranionym przez upośledzenie umysłowe w odnalezieniu ich
prawdziwego miejsca w sercu Kościoła. Czyż Jezus nie umiłował ich w sposób szczególny,
czyż nie mają oni prawa do odnalezienia tej samej miłości w Kościele? Ponieważ nie
chcieliśmy, aby pielgrzymka okazała się „słomianym ogniem”, jednorazowym wydarzeniem
bez przyszłości, musieliśmy, aby w niej uczestniczyć, zebrać się we wspólnoty skupiające
osoby zranione w swej inteligencji, rodziców i przyjaciół, szczególnie młodych.
W wyniku tej pielgrzymki, która była dla nas wszystkich czasem łaski, liczne wspólnoty na
całym świecie zapragnęły podtrzymać i pogłębić swe życie. W ten sposób ruch Wiara i
Światło prawdziwie zrodził się w Lourdes. Począwszy od tej chwili coraz wyraźniej
uświadamiamy sobie specyfikę Wiary i Światła, szczególną misję tego ruchu w
społeczeństwie i Kościele.

I. POWOŁANIE WIARY I ŚWIATŁA

Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. W sercu tych wspólnot znajdują się osoby zranione przez mniej lub bardziej poważne upośledzenie umysłowe, wokół nich skupiają się ich rodziny (zwłaszcza rodzice) oraz przyjaciele, szczególnie młodzi. Wspólnoty Wiary i Światła nie są wspólnotami życia, lecz wspólnotami, których członkowie spotykają się w regularnych odstępach czasu i tworzą między sobą coraz głębsze więzi poprzez dzielenie się swoimi trudnościami i swoją nadzieją, poprzez świętowanie, modlitwę i Eucharystię lub inne uroczystości religijne. Każda wspólnota skupia zwykle około trzydziestu osób.

1. WSPÓLNOTA SPOTKANIA

  
Na każdym spotkaniu powinno się przewidzieć czas na swobodną rozmowę, tak, aby każdy mógł każdego wysłuchać. Istotne jest stworzenie więzi osobowych, gdyż tylko wówczas można odkrywać cierpienia i dary drugiej osoby, tylko wówczas można poznać jej imię. Czasami dzielenie dokonuje się poprzez słowa, czasami przez wspólne zajęcia. W ten sposób staramy się nieść nawzajem nasze brzemiona, dodawać sobie odwagi, wspierać się wzajemnie i odpowiadać na potrzeby każdego. Poprzez przyjaźń opartą na czułości i wierności stajemy się jedni dla drugich znakiem miłości Boga..

2. WSPÓLNOTA ŚWIĘTOWANIA

  
Z wiernej przyjaźni wytryska radość, która charakteryzuje wspólnotę Wiary i Światła. To Bóg powołuje nas razem i daje nam odkryć Przymierze, które nas łączy – nie jesteśmy już samotni. Spotkania są naznaczone chwilami wesołości i żywego zadowolenia – śpiewamy, tańczymy, wspólnie spożywamy posiłek. Osoby zaproszone czasem na spotkanie mają okazję zauważyć, jak wielką umiejętność stwarzania tej radosnej atmosfery mają osoby z upośledzeniem umysłowym. Rzeczywiście, jeśli chodzi o świętowanie, osoba upośledzona okazuje się często mniej upośledzona niż inni, nie jest bowiem skrępowana konwenansami czy obawą o swoją opinię lub chęcią skutecznego działania. Potrafi ona żyć bardziej chwilą obecną, jej pokora i jednoznaczność ułatwiają jej naturalne uczestniczenie we wspólnotowej radości. Wspólnota nie może jednak zapominać o tych, którzy pozostają na marginesie świętowania, zamknięci we własnym smutku i lękach. Oni także mają swoje miejsce w sercu Wiary i Światła, zasługują na szczególną uwagę, aby stopniowo poznawali tę radość serca, którą przyniósł nam Jezus.

3. WSPÓLNOTA MODLITWY

  
Jezus przyszedł ogłosić Dobrą Nowinę ubogim. Są oni umiłowani przez Ojca. Jezus oddaje życie za swoje owce. Karmi je swoim Ciałem. Dlatego też uwieńczeniem spotkania i świętowania staje się modlitwa, zjednoczenie z Bogiem, Eucharystia i (lub) inne uroczystości religijne.

Maryja była obecna w rodzącym się Kościele, oczekując wraz z Apostołami na Zesłanie Ducha Świętego. Jest obecna w sercu wspólnot Wiary i Światła. Miłując i współcierpiąc na przestrzeni całego życia Jezusa, przeżywała zbawczy sens cierpienia. Jako matka czuła na potrzeby wszystkich swoich dzieci przygotowuje serca na przyjęcie miłości Jezusa, na przyjęcie miłości każdej osoby.

II. INSPIRACJA WIARY I ŚWIATŁA

1. Bóg miłuje każdego człowieka


Wiara i Światło opiera się na przekonaniu, że każda osoba zraniona przez jakiekolwiek upośledzenie jest w pełni człowiekiem, że przysługują jej wszystkie prawa, przede wszystkim prawo do bycia kochaną, uznawaną i szanowaną w swym jestestwie i w swych wyborach, także prawo do uzyskiwania pomocy potrzebnej do rozwoju we wszystkich dziedzinach, zarówno duchowych jak i ludzkich. Wiara i Światło wierzy również, że Bóg jednakowo miłuje każdego człowieka, zdrowego czy upośledzonego, że mieszka w nim Jezus nawet jeśli nie może on wcale tego wyrazić. Wiara i Światło uważa, że każdy człowiek, nawet dotknięty najgłębszym upośledzeniem, jest wezwany do prawdziwie głębokiego życia z Jezusem, do przyjmowania sakramentów, do tego, aby być źródłem łaski i pokoju dla całej wspólnoty, także dla Kościoła i dla całej ludzkości. Wiara i Światło wierzy w słowa św. Pawła: „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć” (1Kor 1,27).

2. POTRZEBA WSPÓLNOTY

  
Aby móc przeżywać swą wiarę, każda osoba, nawet najbardziej zraniona, odczuwa potrzebę spotykania innych braci i sióstr by wspólnie z nimi tworzyć środowisko, które pozwoli każdemu wzrastać w wierze i miłości. Ci, którzy przychodzą do Wiary i Światła aby spotkać się z osobami z upośledzeniem umysłowym powinni nastawić się na przyjęcie od nich ich szczególnych darów, dzieląc się z nimi jednocześnie swoimi własnymi darami.

Tymczasem częstą reakcją na osobę z głębokim upośledzeniem, na jej niezrozumiałe słowa i gesty, a nawet ich brak, jest uczucie wstrętu i ucieczka. Taka reakcja wynika często z nieświadomości i strachu ale może także ujawnić egoizm i zatwardziałość naszych serc. Aby nawiązać autentyczną i wyzwalającą więź z osobami z upośledzeniem umysłowym, trzeba aby nasze serca z kamienia przemieniły się w serca z ciała. To Jezus i Jego Duch Święty mogą je przemienić i w ten sposób pozwolić nam przyjąć osobę nieszczęśliwą i odrzuconą, uznać ją w jej głębokiej, ludzkiej i duchowej rzeczywistości. Taka przemiana w miłości prowadzi nas do odkrycia oblicza Jezusa w nas samych i w drugim człowieku.

Wspólnota Wiary i Światła pomaga odkryć i ukazuje dary, którymi Bóg obdarzył osoby zranione w swej inteligencji; odkrywa ich wielką umiejętność przyjmowania, darzenia miłością, ich prostotę i odrzucanie konwenansów. W społeczeństwie nastawionym na zysk i zdobywanie władzy, osoby z upośledzeniem umysłowym, choć nie potrafią wydajnie pracować, mają jednak dar proroczy w dziedzinie uczuciowości i serdeczności, w tym, co najistotniejsze w osobie ludzkiej. To właśnie osoby niepełnosprawne nas ewangelizują.

3. ZNAJOMOŚĆ LUDZKIEJ RZECZYWISTOŚCI

  
Aby pomagać osobie z upośledzeniem w odnajdywaniu spokoju serca, nadziei i chęci wzrastania, trzeba oczywiście ujrzeć ją w świetle Ewangelii, ale także zrozumieć jej ludzkie potrzeby, cierpienia, i trzeba umieć na nie odpowiadać. Do tego należy stopniowo zdobywać doświadczenie i niezbędną wiedzę. Ci, którzy zaangażowali się w Wiarę i Światło, powinni stawać się kompetentnymi w sposobie, w jaki towarzyszą osobom zranionym i mającym trudności.

III FORMY DZIAŁANIA WIARY I ŚWIATŁA

1. RUCH WSPÓLNOTOWY

  
Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. Jego istota polega na tworzeniu więzów zaufania i przyjaźni pomiędzy jej członkami, więzów opartych o Jezusa i w Nim znajdujących swe dopełnienie.

2. SPOTKANIA I PIELGRZYMKI

  
Oprócz regularnych spotkań Wiara i Światło ma inne, liczne formy działania. Precyzują się one w miarę pojawiania się potrzeb, inicjatyw twórczych, pod wpływem Bożej inspiracji. Jedną z form aktywności są pielgrzymki – co pewien czas wspólnota odczuwa potrzebę wyruszenia w drogę, odpowiadając w ten sposób na wezwanie Boga, do opuszczenia naszych domów i spotkania się w miejscu modlitwy.

Niektóre wspólnoty organizują obozy wakacyjne, inne – zajęcia w grupach dla osób z upośledzeniem, aby w ten sposób odciążyć rodziców. Jest ważne, aby pozostać otwartym na różnorodną działalność wspólnotową. Natomiast te dziedziny, które nie wchodzą zasadniczo w zakres Wiary i Światła, jak np.: tworzenie czy zarządzanie zakładami opiekuńczymi, ośrodkami, ogniskami, szkołami lub warsztatami czy domami wakacyjnymi, należy powierzyć innym odpowiednio wykwalifikowanym organizacjom.

3. WSPÓŁPRACA NA SZERSZĄ SKALĘ

  
Jest ważne, aby wspólnoty Wiary i Światła rozwijały jak najszerszą współpracę z innymi organizacjami kościelnymi i świeckimi o podobnym nastawieniu.

4. INTEGRACJA WSPÓLNOT

  
Troską Wiary i Światła powinno być włączanie wspólnot w działalność środowiska i Kościoła. Należy na przykład raczej zachęcać wspólnoty do uczestnictwa w pielgrzymkach diecezjalnych, niż organizować odrębne pielgrzymki dla osób z upośledzeniem umysłowym. Byłoby idealnie, gdyby te osoby miały rzeczywiście swoje miejsce w Kościele i społeczeństwie.

5. EKUMENIZM


Ruch Wiara i Światło zrodził się podczas pielgrzymki do Lourdes. Ruch uzyskał szczególne poparcie i utwierdzenie ze strony papieża Pawła VI w 1975 roku, a następnie Jana Pawła II w 1981 i 1984 roku. Ruch zakorzeniony w Kościele katolickim pragnie równocześnie ukazać chrześcijanom z innych Kościołów możliwość życia taką łaską, możliwość działania w tym samym kierunku. Dlatego też Wiara i Światło, podobnie jak Kościół Katolicki, pragnie rozwijać się w duchu ekumenizmu. Chrześcijanie różnych wyznań trafiający do wspólnot powinni mieć możność jak najpełniejszego wyznawania ich wiary i miłości do Jezusa, możność celebrowania zgodnie z zaleceniami swego Kościoła. Dla katolików Eucharystia znajduje się w samym sercu ich wiary i dlatego Msza św. zajmuje tak istotne miejsce podczas spotkań Wiary i Światła. Równocześnie wspólnoty skupiające osoby z różnych wyznań powinny poszukiwać tego, co można czynić wspólnie w jedności braci i sióstr w Jezusie Chrystusie.

Wiara i Światło jest przekonana, że osoba słaba i upośledzona może stać się źródłem jedności w społeczeństwie i Kościele, a także między Kościołami i narodami.

W rodzinach, w których zadawnione spory nie pozwalają na zaniechanie wrogości, pojednanie dokonuje się często na skutek ciężkiego doświadczenia. Ludzie zapominają o wzajemnych urazach. Wspólne niesienie krzyża przygotowuje zmartwychwstanie w odnalezionej miłości braterskiej. To samo może się wydarzyć w przypadku chrześcijan należących do różnych wyznań, którzy zgromadzą się wokół najmniejszego, odrzuconego, tego, którego życie często jest zagrożone.

Istnieje głębszy aspekt tego problemu: brak pokory i prostoty serca staje się niewątpliwie podstawową przeszkodą natury duchowej, uniemożliwiającą tworzenie wspólnoty w duchu i w prawdzie przez wszystkich wierzących w Jezusa. Osoby zranione w swej inteligencji mogą przez samo promieniowanie swego ubóstwa wprowadzić chrześcijan różnych wyznań w błogosławieństwo ubogiego serca, które pozwoli im odnaleźć Ducha Bożego.

6. KRAJE ROZWIJAJĄCE SIĘ


W krajach rozwijających się często okazuje się niemożliwe stworzenie odpowiednich warunków dla osób z upośledzeniem. Przy minimum środków finansowych i przy ograniczonych do minimum strukturach, ale z sercem i wyobraźnią, Wiara i Światło jest w stanie umożliwić osobie z upośledzeniem umysłowym i jej rodzinie wyjście z osamotnienia, bycie respektowaną i kochaną, włączenie się w zbiorowość przyjaciół.

Karta ta została przedstawiona zgromadzeniu ogólnemu 26 października 1980 roku (Lourdes). Została przyjęta na okres próbny jednego roku. Przestudiowana i poprawiona przez koordynatorów krajowych, została jedno głośnie zaakceptowana na zgromadzeniu ogólnym w 1982 roku (Wetherby, Anglia). Kolejne poprawki zostały wprowadzone na zgromadzeniach ogólnych w 1984 roku (Rzym), w 1986 roku (San Domingo) oraz w 1990 roku (Edynburg, Szkocja).

Do zaakceptowania Karty i przyjęcia jakichkolwiek ewentualnych poprawek potrzeba 75% głosów.